اکھّراں وچ سمندر رکھّاں، میں اقبال پنجابی دا
جھکّڑاں دے وچ رکھ دِتّا اے دِیوا بال پنجابی دا
دُھوڑاں نال کدے نہیں مرنا، شیشے دے لشکارے نے
جِنّی مرضی تِکھّی بولے اردو، بال پنجابی دا
لوکی منگ منگا کے اپنا بوہل بنا کے بہہ گئے نیں
اساں تے مٹّی کر دِتّا اے سونا گال پنجابی دا
جیہڑے آکھن وچ پنجابی، وسعت نہیں تہذیب نہیں
پڑھ کے ویکھن وارث، بُّلھا، باہُو، لال پنجابی دا
تن دا ماس کَھوا دیندا اے جیہڑا ایہنوں پیار کرے
کوئی وی جبراً کر نہیں سکدا وِنگّا وال پنجابی دا
ماں بولی دی گھر وچ عزت کمّی جنّی ویکھ رہیاں
دیس پرائے کیہ ہووے گا خورے حال پنجابی دا
غرضاں والی جوک نے ساڈے مگروں جد تک لہنا نہیں
اوناں چِر تے ہو نہیں سکدا حق بحال پنجابی دا
ہتھ ہزاراں ودھ کے بابا گُھٹ دیندے نیں میرا مُونہہ
پرہیا دے وچ جد وی چُکناں کوئی سوال پنجابی دا
